Interview met Nicole Bodewes

Nicole Bodewes is getrouwd en heeft vier kinderen en 2 kleindochters.

Nicole over zichzelf:

Ik kom uit een dorpje vlakbij Groningen en woon inmiddels alweer meer dan 25 jaar in Amstelveen.

Ik heb na mijn middelbare school de opleiding tot verpleegkundige A gevolgd en heb, tot ik verhuisde naar Amstelveen, gewerkt in de verschillende ziekenhuizen van Groningen. In Amstelveen woon ik nu langer dan dat ik in Groningen heb gewoond. Toch voel ik mij nog steeds zeer aangetrokken tot mijn geboortestreek. Het zou wat dichter bij moeten liggen, dan ging ik graag terug.

Mijn huidige baan is beheerder van een wijkcentrum in mijn buurt. Toen de gemeente het voormalige wijkcentrum ging slopen heb ik voor de realisatie van dit wijkcentrum acties geregeld en opgezet in de buurt. Het is een leuke baan waar ik met veel verschillende mensen en partijen te maken heb.

Hoe ben je met het boeddhisme in aanraking gekomen?

Mijn eerste kennismaking met het boeddhisme was tijdens een open dag van het Maitreya-instituut, dat toen nog gevestigd was in Emst. Het was destijds voor mij nog niet helemaal duidelijk wat het boeddhisme inhield, maar was wel geïnteresseerd.

Ongeveer twee jaar later ging ik met mijn man, die een leerling is van eerwaarde Rinpochee, naar een les van Rinpochee over

karma. Deze les was in Rotterdam en ik weet nog heel goed dat door de woorden van Rinpochee alle puzzelstukjes voor mij in elkaar vielen.
Dit was een magische ervaring en is een dierbare herinnering. Vanaf dat moment wist ik heel zeker dat het boeddhisme de weg was die ik wilde volgen.

Hoe lang ben je bij het klooster betrokken?

Ik ben in 2005 samen met mijn man naar de opening van het Dagpo Dratsang klooster geweest. Dit was een bijzondere happening en ik voel mij zeer bevoorrecht dat ik daarbij heb kunnen zijn.

Heb je een bijzondere herinnering aan Rinpochee?

Ik heb veel prachtige herinneringen aan mijn leraar Rinpochee. Maar deze is misschien leuk om te vertellen. Ik heb in het jaar 2000 toevlucht genomen tijdens mijn eerste retraite. Deze was in Mont Dore in Frankrijk. Mijn man en ik deden deze retraite samen en onze kinderen waren ook mee, maar bleven overdag bij onze oudste dochter (18 jaar) die samen met een vriendin op haar zusje en broertje paste. Onze jongste dochter Padma, die het syndroom van Down heeft, nam ik elke dag mee naar de lessen, want er was in de zaal een zijkamertje waar ik rustig met haar kon zitten. Padma was destijds ongeveer een half jaar.

Zoals gewoonlijk liep Rinpochee op een van deze dagen aan het einde van de dag onder begeleiding de zaal uit. Een van zijn leerlingen had mij gezegd dat ik Padma voor aan het pad moest neerzetten waar Rinpochee langs liep. Rinpochee loopt langs, kijkend naar al zijn leerlingen en ziet onze dochter niet. Rinpochee loopt haar dan ook voorbij, maar op dat moment geeft onze dochter een harde kreet alsof ze wil zeggen: ”hé, ik ben er ook’! Rinpochee reageert gelijk, draait zich om en groet liefdevol onze kleine meid.

Ik heb hierna nog veel retraites en lessen gevolgd bij Rinpochee. Ik ben erg dankbaar dat Rinpochee in mijn leven is gekomen. Dit wens ik voor iedereen. Ik hoop dat het boeddhisme alle mensen kracht en inspiratie geeft om zichzelf constant positief te blijven ontwikkelen. Het is zo waardevol, ons leven.
Daarom ben ik blij dat ik als bestuurslid van The Whise Foundation, een stukje mag bijdragen om te zorgen dat het levenswerk van mijn leraar, het klooster in Kullu, gerenoveerd wordt zodat het heel lang kan voortbestaan voor het welzijn alle moeder-voelende wezens.